THE TRIBE OF COLORS

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

 
                Υπήρχε κάποτε πάνω σε αυτή τη Γη η φυλή των χρωμάτων. Την έχετε ακουστά; Ήταν άνθρωποι ειρηνικοί, χαρούμενοι, γελαστοί, που ζούσαν στα δάση, στα βουνά και στη θάλασσα. Λένε πως μπορούσαν να τρέχουν γρήγορα σαν ελάφια, να πετούν ανέμελα σαν πουλιά, να κολυμπούν παιχνιδιάρικα σαν δελφίνια και να χορεύουν τραγουδώντας σαν τα φύλλα στον άνεμο ή σαν της φωτιάς τις φλόγες. Την έλεγαν φυλή των χρωμάτων γιατί εκτός από αέρα, ανέπνεαν και τα χρώματα του περιβάλλοντος κι έτσι γίνονταν ένα με αυτό. Στα δάση γίνονταν πράσινοι, στη θάλασσα μπλε, και πολύχρωμοι την άνοιξη δίπλα στα λουλούδια.
                Γιατί με κοιτάτε περίεργα; Δεν με πιστεύετε, ε; Φταίει αυτή η κακιά μάγισσα, η Σοβαρότης. Αυτή τους ζήλευε πολύ γιατί η ίδια ήταν μαύρη κι άραχνη, δυσκίνητη και μόνη. Περπατούσε πάντα με σφιγμένους ώμους και σκυμμένο κεφάλι, δε γέλαγε ποτέ, μόνο σκεφτόταν. Πανούργα καθώς ήταν κατέστρωσε σχέδιο να μεταμορφώσει τους ανθρώπους, να τους κάνει άχρωμους και θλιμμένους σαν κι αυτή κι ύστερα να στεφθεί βασίλισσά τους. Πράγματι, μετά από πολλές προσπάθειες τα κατάφερε. Τους ψιθύριζε συνέχεια άσχημες σκέψεις κι έτσι οι άνθρωποι σταμάτησαν να τρέχουν, να παίζουν και να γελούν ανέμελα. Σταμάτησαν να αναπνέουν χρώματα. Έγιναν με τον καιρό γκρίζοι και σοβαροί. Τους έκανε μάλιστα να πιστεύουν πως αυτό ήταν κάτι καλό. «Τι σοβαρός κύριος! Εξαίρετος!» έλεγαν για τους πιο αγέλαστους. Οργάνωσαν τη ζωή τους σε γκρίζες πόλεις, μακριά από τη φύση. Έγιναν εξυπνότεροι βέβαια γιατί συνέχεια σκέπτονταν, σαν κι εκείνη, όμως το γέλιο όλο και σπανιότερα επισκεπτόταν τα πρόσωπά τους. Το σώμα τους έγινε πιο άκαμπτο και όλο γκρίνιαζαν για τους πόνους και τις συμφορές που τις περισσότερες τις δημιουργούσαν μόνοι τους. Δεν υπήρχε αμφιβολία, ήταν μαγεμένοι.
                Ξέχασαν δια παντός τη φυλή τους και τις χάρες της. Όσους γέλαγαν με την ψυχή τους , τους περνούσαν για τρελούς. Κι όμως! Υπήρχαν κάποιοι που δεν είχαν επηρεαστεί ακόμη από τα μάγια. Τα παιδιά. Ακούστε τι χαρούμενα που γελάνε!  Μέχρι να τα «εκπαιδεύσουμε» βέβαια. Τότε ξεχνούν κι αυτά τη φυλή των χρωμάτων και γίνονται γκρίζοι, σοβαροί, μα έξυπνοι άνθρωποι.
- Δηλαδή χάθηκε για πάντα αυτή η φυλή;
- Όχι! Υπάρχουν ακόμη πλάσματα που δεν τους πιάνουν τα μάγια. Που θυμούνται και μας τραγουδούν για να θυμηθούμε κι εμείς. Μα δεν ακούμε… Υπάρχουν ζωάκια και δέντρα και νερά. Υπάρχουν άστρα και πολύχρωμα σύννεφα. Υπάρχουν ξωτικά και νύμφες των δασών και Νηρηίδες, υπάρχουν Κένταυροι, Τρίτωνες, Σαλαμάνδρες και άλλα, αμέτρητα πλάσματα που μας ψιθυρίζουν το τραγούδι των χρωμάτων. Για να τους ακούσεις όμως πρέπει να σταματήσεις έστω και για μια στιγμή τα μάγια. Να σταματήσεις τις ανήσυχες σκέψεις.
                Ένα βράδυ, που λέτε, άκουσα ένα ψίθυρο. Ερχόταν από το μαγικό παράθυρο που έχει ότι θέα επιλέξεις. Το άνοιξα και … «τσουπ!»… πετάχτηκε από μέσα μία νεραϊδούλα που με προσκάλεσε σε μία γιορτή στο δάσος. Ευτυχώς δε με πρόλαβε η κακιά μάγισσα κι έτσι αποφάσισα αμέσως να πάω, πριν με επισκεφθούν οι αναβλητικές σκέψεις. Η νεράιδα αυτή λεγόταν Αποστολία και αποστολή της ήταν να λύσει τα μάγια από όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσε, να τους θυμίσει πως ανήκαν στη φυλή των χρωμάτων, παρασέρνοντάς τους σε τρελούς χορούς μέσα στα δάση ή στα κύματα, κάνοντάς τους και πάλι παιδιά! Έτσι μας μάζεψε κι εμάς και μας οδήγησε μέσα σε ένα όνειρο. Το όνειρο δύο ερωτευμένων παιδιών που το είχαν κάνει πραγματικότητα. Η Φλέρυ, το κορίτσι του νερού και του αέρα που άνοιγε τα χέρια της και γέμιζε τον τόπο λουλούδια και ο Χρήστος, το αγόρι της φωτιάς και της γης που έφτιαχνε με τα χέρια του παραμυθόκοσμους, μία φορά κοιμήθηκαν μαζί, είδαν το ίδιο όνειρο κι από τότε ζούνε μέσα σε αυτό παρέα με άλλα υπέροχα πλάσματα. Εκεί καμία κακιά μάγισσα δεν μπορεί να τους πειράξει. Κι όποιοι κατάφερναν να βρουν αυτό το μέρος ξαναθυμόντουσαν τη φυλή των χρωμάτων!
                Η καλή νεράιδα μας έβαλε να ξαπλώσουμε σε ένα στρώμα από φύλλα και γη, μας χτύπησε στο κεφάλι με το μαγικό της ραβδάκι κι έτσι τα ξόρκια λύθηκαν. Εμφανίστηκε τότε ο φύλακας του τόπου, το διπλό δένδρο, μας καλωσόρισε, το αγκαλιάσαμε, κι έτσι μας άφησε να εισέλθουμε στο όνειρο της Ένωσης και της Χαράς. Το θαύμα έγινε! Θυμηθήκαμε τη φυλή μας, αφήσαμε το νερό να ξεπλύνει τα μάγια, να τα παρασύρει μακριά και να τα μεταμορφώσει μαζί με τον άνεμο σε ένα όμορφο τραγούδι. Παίξαμε, χορέψαμε, κλάψαμε, γελάσαμε, μοιραστήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, ξαναγνωριστήκαμε…
                Καλέσαμε ακόμα κι αυτή τη γριά μάγισσα. Δεν τη φοβόμασταν πια. «Έλα, της είπαμε, σε χρειαζόμαστε κι εσένα, δεν μπορούμε να ζούμε μόνο σαν παιδιά, κάπου κάπου πρέπει να σκεφτόμαστε σοβαρά, αλλά όχι με λύπη. Έλα, υπάρχουν και χαρούμενες και δημιουργικές σκέψεις!». Ήρθε αρχικά με πονηρό σκοπό, να μας πάρει πάλι πίσω, μας ψιθύρισε τις ασχήμιες της μα τελικά τη νικήσαμε! Μέθυσε τόσο από την αγάπη και το χορό που σε μία στροφή γύρισε τον πισινό της στη φωτιά κι άφησε το μαύρο πέπλο να γίνει στάχτη χαχανίζοντας. Από τότε τη φωνάζαμε «Ρούλα Σοβαρούλα» και γελούσαμε με την υποτιθέμενη δυσαρέσκειά της για το χαζούλικο όνομα. «Σοβαρότης, παιδιά, Σοβαρότης!» έλεγε με στόμφο, μα ούτε η ίδια δεν το πολυπίστευε.

Μαρία Μποτέα 24.11.2017



Σαββατοκύριακο στο Re-Green (10-12/11/2017) 
Σεμινάριο Βιωματικής  Ανατομίας με την Αποστολία Παπαδαμάκη

LINKS: re-green.gr

        thehappinessretreat.gr

        apostoliapapadamaki.com

THE TRIBE OF COLORS

          Once upon a time on Earth, there was the tribe of colors. Have you ever heard about it? They were peaceful, cheerful, laughing people living in the forests, on the mountains and by the sea. It is said that they could run fast like a deer, fly free like birds, swim playfully like dolphins and dance and sing like the leaves in the wind or like the flames of fire. They  were called the tribe of colors because, in addition to air, they also breathed the colors of nature and in this way they were becaming one with it. In the forests they became green, blue in the sea, and colorful in the spring next to the flowers.
          Why are you looking at me like that? You don’t believe me, right? Oh, I blame this evil witch, Mrs. Seriousness. She was jealous of them because she was a dark soul, cumbersome and alone. She always walked with her shoulders tight and her head bowed, she never laughed, all she did was thinking. She was so sly that she plotted to transform people, to make them colorless and sad, like she was, so she would to become their queen. Indeed, after many efforts she succeeded. She continued whispering bad thoughts to them, and this is why the people stopped running, playing and laughing. They stopped breathing colors. They became gray and serious over time. She even made them think this was a good thing. "What a serious gentleman! So exceptional! "They said for the most sullen. They organized their lives in gray cities, far away from nature. They were smarter, of course, because they kept thinking, like her, but laughter rarely visited their faces. Their bodies became stiffer, and they were complaining all the time about pains and disasters, that most of them they had created for themselves. There was no doubt, they were under her spell.
          They had totally forgotten their tribe and its virtues. Those who were laughing out loud, they would define them as crazy. And yet! There were some who were not influenced by the spells. The children. Listen to their cheerful laughs! Until we "educate" them of course. Then they forget the tribe of colors and become gray, serious, but intelligent people.
- So that tribe has been lost forever?
- No! There are still creatures that were not influenced by the spells. They remember and they sing to us so we can remember too. But we do not hear their songs... There are animals and trees and water. There are stars and colorful clouds. There are elves and nymphs of the forests and Nereids, there are Centaurs, Tritons, Salamanders and other, countless creatures that whisper to us the song of colors. But to hear them, you have to stop the spells even for a moment. Stop the restless thoughts.
          One night I heard a whisper. It was coming from the magic window that has any view you can choose. I opened it and a little fairy popped up who invited me to a feast in the forest. Luckily the evil witch did not get me, so I immediately decided to follow before the perverse thoughts visit me. This fairy was called Apostolia, and her mission was to release as many people as she could from the spells, to remind them that they belong to the tribe of colors, by luring them into wild dances in the woods or into the sea waves, by making them children again! So she picked us up and led us into a dream. The dream of two children in love who made it happen. Fleury, the girl of water and air, who opens her hands and fills the place with flowers, and Christos, the boy of fire and earth who creates magical worlds with his hands, once they slept together and saw the same dream, jumped into it and ever since  they live inside this dream accompanied by other wonderful creatures. No evil witch can hurt them there. And whoever reaches this place, remembers the race of colors!
          The good fairy set us down on a layer of leaves and earth, struck us in our heads with her magic wand, and broke spells. It was then that the guard of the place, the double tree, welcomed us and we embraced it, and so it let us enter the dream of Union and Joy. The miracle had happened! We remembered our tribe, we let the water wash out the spells, take them away and transform them along with the wind into a beautiful song. We played, we danced, we cried, we laughed, we shared, we  embraced, we reunited...
We even invited this old witch to join us. We were not afraid anymore. "Come on, we told her, we need you too, we cannot live just like kids, sometimes we have to think seriously, but not sad. Come on, there are also happy and creative thoughts! ". First she came with a wicked purpose, to take us back again, by whispering ugly thoughts, but eventually we beat her! She was acting like she was totally drunk of love and dancing that, as she turned her butt towards the fire she left the black veil fall and become ashes. Since then we called her "Seriousilly". “Seriousness, guys!” she would protest, although she didn’t really bother at all.

Maria Botea 24.11.2017



Weekend in Re-Green (10-12/11/2017) 
Biomatic Anatomy - The Happiness Retreat with Apostolia Papadamaki

LINKS: re-green.gr

        thehappinessretreat.gr

        apostoliapapadamaki.com